Sana uzak kentlerden birinde zamanin bir yerinde seni ve senli günleri animsatti aksam günesi...
Onca zamanin üstünde eskimeyen bir düsüncesin simdi
Insan hergün animsarmi ayni gözleri
SENI SEVIYORDUM ve senin haberin yoktu
Saçlarini izliyordum uzaktan, kulaginin arkasina düsüsü ve burnun, herkezden baskaydi iste...
Güldügü zaman yukariya bakardi;
Yukari kalkan basin ve gülen gözlerin vardi...
Ne güzeldiler sen bilmiyordun...
BEN SENI SEVIYORDUM...
Kalbime sigmiyordu aklimdan gecenler
Duvarlara, vitrin camlarina, kaldirimlara carpiyordu
Geri dönüyordu, çogaliyordu
Senin sesini duydugum masalarda erteliyordum herseyi, herseyi erteliyisim oluyordun
Kalp agrisi oluyordun,
Birlikte soludugumuz sokak isimleri oluyordun,
Mevsimler deisiyor ve büyüyorduk,
Dönemeçler geçiyor, köprüler göze aliyorduk ve bazen tekin olmayan sularin üzerinden atliyorduk
Cesurduk...
Ufuk çizgisi maviydi, gün batimi hep turuncu ve kizmiziydi bütün karanfiller...
Ben SENI SEVIYORDUM sen bilmiyordun...
Sevinçlerim oluyordun arasira sen hiç bilmiyordun
Sonra herhangi biri oldun, bütün sevinçlerim bittikten sonra
Yagmurlar yagdi serin haziran aksamlarina
Derken bir gün uzaktan gördüm seni...
Saçlarin bana inat basin herseye meydan okuyarak iste yine ayni
Kalbimi acitti her zaman ki gibi...
Deistik saniyordum ve sen yine bilmiyordun
Simdi bunlari anlatsa sana birileri kim bilir yada bosver bilme en iyisi
